De vierdelige serie "Een Goede Dood" van documentairemaker Elena Lindemans (BNNVARA) werpt licht op het complexe landschap van euthanasie bij ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden in Nederland. Hoewel euthanasie in principe een optie is, blijkt de praktijk weerbarstig.

Aan de hand van concrete voorbeelden verkent Lindemans de grenzen van wat mogelijk is en wat niet. Bijvoorbeeld Marte, een 26-jarige vrouw, die na een lange strijd nu samen met haar familie toewerkt naar het moment waarop ze afscheid kan nemen van het leven. Lindemans volgt hun voorbereidingen, waarbij ze onder andere hun spullen opruimen, een natuurbegraafplaats bezoeken en overleggen over orgaandonatie in het ziekenhuis. Het lijkt een vredig proces waar Marte rust in vindt.

Niet alle euthanasietrajecten verlopen echter zo rustig. Wil, een oudere vrouw, worstelt bijvoorbeeld met een diepe doodswens waar ze moeilijk woorden aan kan geven. Ook Marij, die lijdt aan dementie, heeft moeite om haar wensen duidelijk te maken. Haar zoon Cyriel wil voorkomen dat ze in een verpleeghuis belandt, terwijl wijkverpleegkundige Franciene ziet dat Marij snel achteruit gaat. Casemanager dementie Carol vraagt zich af hoelang Marij haar doodswens nog kan uiten, terwijl huisarts Ester moet beslissen of euthanasie onder deze omstandigheden wenselijk en haalbaar is.

Van de meer dan duizend verzoeken die jaarlijks worden ingediend, worden er slechts ruim honderd ingewilligd. Het Expertisecentrum Euthanasie voert meer dan de helft van deze verzoeken uit, maar heeft te maken met steeds langere wachttijden.