De idealistische jongeling Teun Toebes woont al jarenlang op de gesloten afdeling van een verpleeghuis, waar dementerende ouderen worden verzorgd. Hij wil aandacht vragen voor het fiks toenemende aantal wereldbewoners met dementie, die volgens hem menswaardige zorg verdienen.
Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong maakt hij een reis rond de wereld om te ontdekken hoe er in andere landen met dementie wordt omgegaan. Hun doel is om van elkaar te leren en zo bij te dragen aan een mooiere en inclusievere toekomst. Het is vooral Toebes’ natuurlijke omgang met ouderen die indruk maakt. Hij knuffelt veel, maakt gemakkelijk contact en weet van een praatje een gesprek te maken.

In Het Zonnehuis in Apeldoorn ontmoet hij bijvoorbeeld een 96-jarige vrouw die niet per se honderd jaar hoeft te worden. “Ik ben toch helemaal niet meer van enig nut,” zegt ze mismoedig. “Heeft u dat gevoel?” vraagt Toebes. “Ja, dat is toch ook zo?” reageert zij, ogenschijnlijk nog scherp van geest. “Wat voor nut heeft het nog als ik leef?” Precies dat gevoel probeert de activist tegenover haar weg te nemen. Elk leven, hoe broos ook, is het waard om ten volle geleefd te worden.

Zijn benadering weerspiegelt zijn ideaal van menswaardige zorg, waarbij het individu wordt gezien en controle houdt over zijn eigen leven. Hij presenteert zijn bevindingen in een voice-over die de toon van de film sterk bepaalt. Dit resulteert in een pleidooi voor het serieus nemen van zowel dementie als de mensen die eraan lijden.