‘Ik wil nooit beroemd worden’, prevelt Tobias, groot liefhebber van Bach. Hij was een ambitieus en succesvol cellist tot hij op zijn 39ste na een hartstilstand in coma raakt. Als hij ontwaakt, blijkt hij lichamelijk en verstandelijk ernstig gehandicapt. Door middel van archiefmateriaal van optredens, foto’s en herinneringen van zijn familie en een goede vriend, ontstaat een beeld van de vroegere Tobias, de cellist.

De man die opgroeide in een zeer ambitieus gezin en als een onstuimige chaoot door het leven denderde. Dit beeld wordt verweven met beelden van Tobias nu, continu aangewezen op de hulp van anderen. We zien de gesprekken met zijn moeder en de pogingen hem weer een instrument te laten bespelen. De mensen om hem heen vragen zich af of de Tobias van vroeger geleefd zou willen hebben als Tobias vandaag. Zij worstelen met de vraag: Wat is bepalend voor een zinvol bestaan?