De idealistische Amerikaanse jongen Joe Bonham meldt zich aan voor het leger, om in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog voor de democratie te gaan vechten. Op de laatste dag van de oorlog wordt hij geraakt door een granaat. Zijn armen en benen worden geamputeerd en daarnaast heeft hij zijn ogen, oren, neus en mond verloren. Door zijn zware verwondingen kan men in het Franse hospitaal zijn identiteit niet vaststellen. Joe wordt in een veredeld bezemhok gelegd, afgesloten van licht of betekenisvol menselijk contact. Buiten medeweten van zijn dokters is Joe nog bij zijn volle verstand en moet hij lijdzaam toezien hoe de weken, maanden, jaren tergend traag voorbij glijden. De pijnstillers veroorzaken bovendien levendige dagdromen, waarin hij terugkijkt op zijn jonge leven en hallucineert over conversaties met Christus. Joe wil liever dood dan zo door te leven. Hij probeert met de dokters te communiceren door middel van morse. Hij vraagt of ze hem kunnen laten sterven, maar dit wordt geweigerd.