In de documentaire P.S. Loes volgt regisseur Ellen van Kempen de laatste weken van de 86-jarige hospicebewoner Loes en laat haar uitgebreid aan het woord. Zo kom je als kijker te weten hoe haar dag eruitziet en hoe ze haar tijd doorbrengt. Maar ook hoe ze het werk van de hospicemedewerkers ervaart en hoe ze tegenhaar naderende dood aankijkt. Loes lijkt haar dood vol vertrouwen tegemoet te gaan en is er opvallend berustend en zelfs blijmoedig over.

Loes is veerkrachtig en opgewekt. Een laatste wens heeft ze niet. Ze wil in haar laatste fase nog ‘gewoon gezellig’ napraten met koffie en iets lekkers erbij. De dagen in het hospice ervaart ze als een p.s. van haar leven. Als een extra stukje tijd. Hoe lang dit stukje duurt laat ze aan de natuur over. Dat ze zich daaraan heeft overgegeven, is in het begin makkelijk voor Loes. Maar wanneer het toch langer gaat duren dan gedacht, wordt het napraten lastig. Ze krijgt steeds minder regie over haar leven, en dat is voor Loes een enorme uitdaging. Tijdens dit proces groeit de band tussen Loes en de filmmaker, die een parallel ziet met het stervensproces van haar eigen vader.

Statement van de regisseur
‘Ellen was zich tijdens het maken van p.s. Loes telkens bewust van het feit dat ze één van de meest intieme processen vastlegt. En dat ze een film maakte, die haar hoofdpersoon nooit zelf zou kunnen zien. Vanaf dag één liet Ellen na elke opnamedag, voordat ze naar huis ging, de beelden aan Loes zien, zodat Loes op haar eigen manier de film mee kon beleven. Aanvankelijk was Loes heel bescheiden over haar eigen verhaal, maar ze vond de shots prachtig, zelfs al ze heel close waren. En ze was verbaasd over wat ze allemaal te vertellen had. Toen gaf ze Ellen carte blanche, zonder dat specifiek te benoemen. Tijdens het proces werd de film net zoveel van Loes als van Ellen. Loes wilde laten zien wat zij ‘de p.s. van haar leven’ noemde, want zo ervaarde zij haar tijd in het hospice. En zo werd, terwijl Loes stierf, de film p.s. Loes geboren.’

De film kan tegen betaling (lidmaatschap) worden gekeken via Ethics filmservice, en is te huur voor hospices en zorginstellingen die de film willen vertonen. Eventueel met nagesprek met de regisseur.