Veda is pas elf jaar als ze zeker weet dat ze niet meer wil leven. Ze lijdt van jongs af aan aan vele psychische aandoeningen die het leven voor haar ondragelijk maken. Op haar 17de meldt ze zich aan bij de Levenseindekliniek in de hoop dat zij haar kunnen helpen met haar ultieme wens: euthanasie. Door de vele diagnoses die Veda door de jaren kreeg, lijkt de vervulling van die ultieme wens, juist moeilijker te worden. Want in hoeverre kan iemand met zo veel psychische problemen over haar eigen leven beslissen? En is iemand van 17 jaar met psychisch lijden niet veel te jong om ‘uitbehandeld’ te zijn?